Anlattıklarımı boşver
Yaptıklarıma bak
Konuştuklarımı unut
Yaptıklarımı hatırla
İnana inana yanmayı öğrendim
Dinleye dinleye zaman kaybetmeyi öğrendim
Anlamaya çalışırken kendi anlamlarımı yitirmeyi öğrendim
Ne zaman ki “kapat kulaklarını bak gözlerinle ve yüreğinle” dedim işte ozaman anladım;
“İnsan konuştukları kadar değil, yaptıkları kadardır”
(benden öte…)
Başlık
Ben doğru ya da yanlış degilim
Şimdi soruyorum kendime
Hangi amaca hizmet ediyor yaşamım?
Hangi masalın içinde, kimin kahramanlıklarına destek oluyorum?
Genzimde o yakıcı his yine. Aydınlık olan karanlığa yürümekteyim.
“Dur lutfen burada kal” diyenlere inat gidiyorum.
Yüzümde o tuhaf, rahatsız edici tebessüm.
Dudaklarım yine meydan okuyordu içimdeki seslere.
Korkuları yıkıp bana ait olmayanları terk ediyorum şimdi.
Delilik belki baktığın yerden düzeni bozmak. Içinde ben olmayan bu düzeni yıkmak bana gore delilik değil.
Bildiğim ama inkar ettiğim ne varsa kabul etmek için derin bir nefes alıyorum şimdi.
Baktığın yerden gördüğün ben degilim çünkü.
Sendeki ben ben degilim.
Kendime dönüyorum.
(Benden öte…)
Başlık
Gözlerimi kapattım hayatın gerçek dediklerine. Yani, bana sahte gelenlere… ve benim gerçeklerim, rüyalarım yaşamaya başladı o an. Zihnimin çatlaklarından sızıp hayat bulmaya başladılar. Ben buradayım sizin gerçek dediklerinize inat. Eleştirdiğiniz her şey bende hayat buldu yani… Ve siz benim gibilere deli dediniz. Peki o zaman ben deliyim. Gerçeklere inat bir deli
Başlık
Plansız ve zamansız gelir bazı şeyler ve aslında tam da zamanıdır o bazı şeylerin. Tam zamanıdır da biz fark etmemişizdir. hoş geldin demek ve kucak açmak zamanıdır hayatın planlı getirdiği senin zamansız dediklerine…
Karşı kıyının bana gönderdiklerini kucakladım, kabul ettim. Payıma düşenler hoş geldiniz. Kıyılar arasında gidip gelenler ruhlarımızdan üflediklerimiz değil midir aslında?
Başlık
Kimsenin hayatının bir yerinde olmak zorunda değilim. Ben kendi hayatımın neresindeyim derdim o oldu hep. Benim hayatımın henüz fark edemediğim kuytu köşesi var çokça. birilerini hayatım yapmaya da uğraşmadım hiç. Gelip hayatımın bir köşesine ait olsunlar istemedim. Ben sadece kendi ruhumdan sorumluyum dediğim gün başladı kopuş…
Başlık
Gitmek ne güzel bir eylem. Gitmek için yanıma eşyalar almama gerek yok. Yürümeye, koşmaya ihtiyacım yok. Gidecek bir yerim olması şart değil. Bir amacım olmasa da olur. Öylece sadece gidebilirim. Ve ben en çok kendimden gitmek istemişim meğer. Yıllarca kaçıp durduğum yüreğimin sesi, ruhumun çığlıklarıymış. Anladım acılarmış kaçtıklarım. Kaçmasaymışım, vedalaşıp gitmekmiş çare. Öğrendim onlara da ihtiyacım yok. Sadece öylece gitmek benim yolum…
Başlık
Hadi canım sende diyeceğiniz düşler görüyorum. Üstelik sadece uyurken değil. Hep o düşlerde yaşıyorum ben. O sebeple deli diyorlar bana. Sevginin hüküm sürdüğü düşler. Renksiz olan her şeyi boyadığım düşler. Berrak düşler. Sadece gülümseyerek hayatı değiştirebildiğim düşler. Biraz deli olduğum doğrudur.
Başlık
Ve bazen hiç ummadığın biri hayat adına öyle bir cümle kurar ki… Neden? dersin
neden şimdiye kadar sustun?
seni sana bağışlar o cümle. Kendine kavuşursun, özüne dönersin yüzünü ve “ben nereye gidiyorum?” dersin. “Dursam ya”
Dur ve dinle, izin ver aksın özün sonsuzluğa. Sadece beni kendime ver hayat…
Başlık
Aynı anda kaç yerde, kaç zamanda yer alıyoruz diye düşünürdüm çocukken. Kaç kişinin yüreğindeysem o kadar yerde olduğuma inanmıştım. Şimdi hayat bana öğretti ki yüreğim kaç yerde olmak isterse o kara, kaç zamanda ise enerjim o kadar yerdeyim ben. Ben istersem eğer her yerde ve her zamandayım aslında
Başlık
Hayal ettiklerim ve gerçeklikte yaşadıklarım arasında sıkıştığımı hissettiğim bir zamanda değişmesi gerektiğini fark ettim yolumun. “dur” dedi bana ruhum.
“ dur ve bak, bu mu hayatım dediğin?”
Kıpırtısız ve nefessiz kaldı her şey. Bu yolun yolcusu muyum ben gerçekten? Bu yolun sahibi kim? Benim yolumda kim var?